می گویند یک فرمانده رومی، با شکوه و جلال تمام با صفوف همراهانش به روم بر می گشت. شخص همراه او در خیابان های روم یک غلام بود که تنها یک وظیفه داشت، و آن این بود که به فرمانده رومی یادآوری کند فتح وپیروزی او همیشگی نیست. این غلام “ممنتو موری” نام داشت و در گوش ژنرال رومی این جمله را نجوا می کرد: «به یاد داشته باش که روزی خواهی مُرد».این داستان ممکن است ساختگی باشد اما این عبارت در هنر کاربرد دارد و برای ما یادآور اخلاقیات خواهد بود. از تجسم مرگ بوسیله نمایش دادن مردی با داس بزرگ بر روی یک ساعت در قرون وسطی تا جمجمه جواهر نشان ساخته شده بوسیله دیمین هرست؛ مثل اینکه ما انسان ها به یادآوری مرگ نیازمندیم.

صحبت کردن در مورد مرگ و سنگینی سایه آن بر زندگی یک امر عادی است. درگذشت کسانی که دوست داشته می شوند، قطعاً زندگی بازماندگان را تحت تاثیر قرار خواهد داد. اما فکر کردن به مرگ خود یکی از قویترین نیروهای جهت دهنده موجود در زندگی ماست، چه سالم باشیم چه بیمار. سوق دادن ما به کنترل روابطمان با انسانهای دیگر، قوی تر شدن ایمان واعتقاداتمان و علاقه داشتن از این نیرو تاثیر می گیرد. این مورد فقط مختص ما انسانهاست. بیشتر حیوانات از جاودانگی هیچ گونه درکی ندارند. برای آنان لاشه مرده، یک شیء است و گذر از زندگی و رسیدن به مرگ برای آنان قابل توجه نیست. از طرف دیگر ما کسانی  که مرده اند را فوق بشر می دانیم نه غیر بشر.

امروزه فرهنگهای مختلف برای یادبود و بزرگداشت مرگ آداب متفاوتی دارند مثلاً تشییع جنازه با برگزاری تشریفات و یا کارناوالهای بی نظم و پر سر وصدا. بنابراین می توان گفت که انسان خالق مرگ است البته نه خود آن، بلکه معنی و مفهوم آن به عنوان یک اتفاق در زندگی که از لحاظ فرهنگی و فیزیکی بسیار مهم می باشد. با اینکه چند هزاره از پیشرفتهای فرهنگی گذشته اما ما دقیقاً مطمئن نیستیم که چه چیزی برای خود ساخته ایم. هر چه بیشتر طبیعت مرگ را زیر ذره بین قرار می دهیم، بیشتر از ما گریزان می شود وهر چه بیشتر از ما گریزان میشود تعریف آن مورد بحث و گفتگوی بیشتر قرار می گیرد. و این تعاریف اهمیت دارند چون ما ترس غیر منطقی خود از مرگ هراسی که شاید بزرگترین ترسها در کره زمین است، را فقط با این تعاریف عقلانی توجیه می کنیم.

اکثریت ما انسانها خواهان مرگی آرام بعد از یک زندگی خوب و طولانی هستیم. البته همه به این خواسته خود نمی رسند. برای برخی مرگ زودتر از آنچه انتظار میرود فرا میرسد و این یکی از دلایل ترس ما از مرگ است. امروزه مرگ دیرتر از گذشته به سراغ انسانها می آید. می توان با دستگاهها و معالجات پزشکی مرگ را روزها، هفته ها، ماهها یا سالها به تاخیرانداخت که این نیزخود یک  ترس دیگر به همراه خود دارد: ناتوانی جسمی، احتیاج به دیگران و احساس درد. برخورد و ساختار جوامع امروزی ما با وضعیت موجود درباره مرگ هماهنگ نیست.

پس شاید وقت آن است که پس از سه میلیون سال از آگاهی از نخستین مرگ اعلام شده، آن را دوباره تعریف کنیم. این کار در حال انجام است: کثرت انواع مرگ ها به همان نسبت باعث بوجود آمدن قوانین حقوقی هم پیچیده شده است. و بالاخره کسان دیگری هم وجود دارند که خواستار تعریف بالاتری از مرگ همانند منجمد کردن سرهای خود یا شبیه سازی فکر و هوش مصنوعی خارج از جسم هستند. همه این کارها برای این است که تصور و عقیده دیرینه مان را نسبت به گذشتن از مرحله انسان بودن را جسمیت ببخشیم. این نوع پروژه ها ممکن است عجیب به نظر بیایند، اما حتی برای اهل شک، فکر به تاخیر انداختن مرگ وحتی ایستادگی کردن در برابر آن ارزش تامل دارد چرا که اندیشیدن به مرگ اندیشیدن به زندگی است!